ბელა გაბელაია - 2010

შვიდი ხმის საიდუმლო

ერთხელ ჩემი სოფლის ტყეში წავედი. ლამაზ ბუნებას თვალი ვერ მოვწყვიტე. იმ იმედით წავედი, რომ შვიდი ხმის საიდუმლოს ამოვხსნიდი. წუთები საათებად მეჩვენებოდა. უეცრად ბულბულის გალობა შემომესმა. მე აღტაცებით ვუსმენდი ამ გალობას. ცოტა ხანში ანკარა ნაკადულის ჩხრიალი გაისმა. მე შევყვირე: უკვე ბუნების ორი საიდუმლო ამოვხსენი-მეთქი. ახლა დარჩენილი ხმების ამოხსნას ველოდებოდი. მესამე ხმა კოდალას კაკუნი აღმოჩნდა. თანდათან სიხარული მიძლიერდებოდა. მეოთხე საიდუმლოს დროც დადგა. ეს თეთრი გედების ფრთქიალი აღმოჩნდა. მეხუთე ხმა საყვარელი ციყვების ცმაცუნი იყო. მალე ამწვანებული ფოთლების შრიალიც მოისმა. მეშვიდე ხმა კი ჩიტუნიების ჟღურტული იყო. მე ბედნიერებისაგან ვბრწყინავდი, როცა ბუნების შვიდი ხმის მესაიდუმლე გავხდი.

ბავშვობა

ბავშვობა - ეს არის დიდი ბედნიერება დიდობასთან შედარებით. ოდესღაც ყველა ბავშვი იყო. გავიდა დრო, ისინი გაიზარდნენ, ახლა კი ნანობენ, რომ ბავშვები აღარ არიან და ტკბილად იხსენებენ წარსულს, ბავშვობაში ჩადენილ დანაშაულს, რომელსაც მშობლები პატიობდნენ. უფროსებს ახსენდებათ პირველი მასწავლებლის მომღიმარე სახე, სურვილი უჩნდებათ, რომ კიდევ ერთხელ შეხვდნენ კეთილსა და თბილ მასწავლებელს, რომლისაც მადლიერნი არიან.
ბავშვები რატომღაც სხვანაირად ვფიქრობთ: გვინდა, მალე გავიზარდოთ და ჩვენი მომავალი შევქმნათ.

ოცი წლის შემდეგ

ოცი წლის შემდეგ გათხოვილი, ზრდასრული ქალი ვიქნები. მეყოლება ორი შვილი, მექნება სამსახური, ხელფასი, რომლითაც ჩემს შვილებს გავახარებ. გამოვალ ცნობილი ჟურნალისტი და ყოველდღე მიხილავთ ტელევიზიაში. ალბათ როგორც ყველა ჟურნალისტზე, ჩემზეც იქნება მითქმა-მოთქმა, ჭორები.
ჩემს გოგონას დავარქმევ თიკას, ბიჭს კი-ლუკას. ვისწავლი უგემრიელესი კერძების დამზადებას. გავხსნი საკუთარ სავაჭრო ცენტრს, სამოდელო სააგენტოს. შვილებს სრულფასოვნად გავზრდი, ვასწავლი საუკეთესო სასწავლებლებში. იმედი მაქვს, ისინი ჩემს შრომას დააფასებენ და ჩემს ბედს გაიზიარებენ. ასახელებენ ოჯახსა და საყვარელ სამშობლოს.

ჩიტები ზამთარში

ზამთრის ყინვიან ამინდში ფრინველებს ძალიან შესცივდათ. ბევრი ითმინეს, მაგრამ სიცივეს ვეღარ გაუძლეს. ყველა გაფრინდა თბილ ქვეყანაში. მხოლოდ ბეღურები დარჩნენ ადამიანებთან. იფიქრეს, ცოდონი არიან ამ სასტიკ ზამთარში, მარტოებს ხომ არ დავტოვებთო.
რადგანაც ბეღურებმა ადამიანები შეიცოდეს და გაამხნევეს, ისინი ადამიანებმაც შეიყვარეს. აი, სხვა ფრინველები კი ნანობენ: რომ დავრჩენილიყავით ჩვენს სამშობლოში, ჩვენც ხომ ვიქნებოდით ადამიანის მეგობრებიო.

ჩემი სოფელი

ერთხელ, როდესაც პირველად ჩავედი სოფელში, ასეთი რამ შემემთხვა: შევედი სახლში და ყველას მივესალმე. ისინი გახარებულნი გამოეშურნენ ჩემსკენ და გადამკოცნეს. მე ყველაზე მეტად ჩემი დეიდაშვილის შვილი მაინტერესებდა, მაგრამ ბავშვი არსად ჩანდა. მოვათვალიერე ოთახები და რომ ვერსად ვნახე, გადავწყვიტე, უფროსებისათვის მეთხოვა დახმარება, მაგრამ ისინი საუბრობდნენ. ჩემთვის ვფიქრობდი: ამხელა გზა რისთვის გამოვიარე, რომ ოთახებში მერბინა და ის ბავშვი მეძებნა-მეთქი! უცებ თვალი მოვკარი, თოჯინებით თამაშობდა. მე მივუახლოვდი, მან კი ამომხედა და მითხრა: დაუკაკუნებლად შემოსვლა არ შეიძლებაო. გავიფიქრე, ეს ბავშვი არც ისე პატარა ყოფილა, მე რომ მეგონა-მეთქი.
ცოტა ხნის შემდეგ, როცა მოვშინაურდი, სათამაშო ავიღე, რომ მეთამაშა. უცებ ბავშვი მომვარდა და თმები მომწიწკნა. გავიქეცი, სხვა რამეც არ დამიშავოს-მეთქი. რამდენიმე დღე ასე უბედურად გავატარე. ბოლოს კი ისე გავმწარდი, ვთქვი: ყურები გამეზარდოს, თუ მეორედ აქ ჩამოვიდე!
მეორე დილას დავტოვე სოფელი. არ ვიცი, იქნებ დაჭკვიანდა კიდეც ჩემი დეიდაშვილის ბავშვი, დიდი ხანია, აღარ მინახავს.

მე რომ სკოლის დირექტორი ვიყო

„სკოლის დამთავრების შემდეგ მილანში გადავსახლდი. ერთ მშვენიერ დღესაც ვისვენებ, ერთკვირიანი შვებულება მაქვს (სულ დამავიწყდა, მეთქვა: ქართული ენის მასწავლებელი ვარ), მესმის ზარის ხმა. კარი გავაღე და რას ვხედავ: ჩემი ერთ-ერთი თანამშრომელი, ესმერალდა, მობრძანდა. ის უცნაური თავნება ქალია. გაოგნებულს სულ დამავიწყდა, ესმერალდა შინ შემომეპატიჟებინა. მაგრამ მას ნებართვა არც უთხოვია, ისე შემოიჭრა სახლში. მან მითხრა: ვიცი, რომ გიკვირს ჩემი სტუმრობა, ისიც ვიცი, რომ კარგი ურთიერთობა არ მაქვს შენთან, მაგრამ ახალი ამბავი რომ არ გითხრა, არ შემიძლია! ამ დღეებში სკოლის დირექტორად უნდა დამნიშნონ და გახარებული ვარ. არ ვიცოდი, ვისთვის მეთქვა ჩემი ბედნიერების შესახებ და გადავწყვიტე, ისევ შენთან მოვსულიყავიო.
„ვაიმე, ეს რა გავიგე, - ვფიქრობ მე, - ეს თუ დირექტორი გახდა, სამსახურის დატოვება მომიწევს,“ - გავიფიქრე, მაგრამ მაინც მივულოცე და მეორე დღეს შიშით მივედი სამსახურში. კლასში შემოიჭრნენ ჩემი კოლეგები, მილოცავენ დირექტორად დანიშვნას. მე კი მიკვირს: აბა, გუშინ ესმერალდამ რომ მითხრა, დირექტორად უნდა დამნიშნონო? შეუთხზავს! იცოდა, რომ არავინ დანიშნავდა და ჩემი გამწარება მოისურვა.
ჩემი, ანუ დირექტორის პირველი სიტყვა ის იყო, რომ ყველა მატყუარა მასწავლებელი გაეძევებინათ სკოლიდან.
ესმერალდა სულ ცოფებს ყრიდა, მაგრამ დირექტორის ნებას ხომ უნდა დამორჩილებოდა!“

შავ კორტოხზე შავი მუხა

გაზაფხულდა. მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, კლდეზე ავსულიყავით. ძალიან რისკიანები ვართ, მშობლები გულამოგლეჯილები დავტოვეთ შინ. გზაში ვართ. ყურებში დედების განწირული ხმები გვესმის. ვნანობთ, უსამართლოდ რომ მოვექეცით მშობლებს. ნატალიმ თქვა:
- მეგობრებო, ჩვენ შევცდით, ასე არ უნდა მოვქცეულიყავით. ალბათ როგორ ნერვიულობენ ჩვენზე მშობლები, რომლებმაც გაგვზარდეს. ჩვენ კი სიკეთე ასე გადავუხადეთ!
- ნატალი მართალია, - დაამატა ნინომ, - უსამართლოდ მოვიქეცით.
- მაგრამ ისიც ხომ მართალია, რომ კლდეზე ასვლა გულით გვინდოდა! - დასძინა მარიმ.
ამ საუბარში ერთ მუხას გადავეყარეთ, რომელიც კორტოხზე იდგა დანაღვლიანებული და მოწყენილი. გულში თითქოს ისარი მომხვდა ამ ხის საცოდაობით. ყველასაგან გარიყული, ისე იდგა თავჩაქინდრული, თითქოს დიდი ლოდი აწევს გულზეო და უცბად გამახსენდა, რომ მშობელი შინ ასეთივე დანაღვლიანებული დავტოვე. ჩემს მეგობრებსაც ეს გრძნობა დაეუფლათ. ავიკარით გუდა-ნაბადი და შინისაკენ გამოვეშურეთ. დედას მოვეხვიე და ვაკოცე:
-დედა, მაპატიე, ასე ნაღვლიანი რომ დაგტოვე. ასე არასოდეს მოვიქცევი!
დედაც მომეხვია. ამ წუთს მე ვიგრძენი, რომ ის მუხაც გამხიარულდა. ალბათ ის დედაჩემი იყო...

საპირველაპრილო ხუმრობა

გათენდა. ნანატრი 1 აპრილიც დადგა. ამ დღეს მთელი გულით ველოდი, რადგან ვიცოდი, რომ უამრავი ხუმრობა გადამხდებოდა თავს.
ავდექი, ვისაუზმე და ეზოში ჩავედი. იქ ჩემს მეგობარ ნიას შევხვდი და ვუთხარი:
- ნია, გთხოვ, გამეცალე, ეს ავტომანქანა ჩემი ხელით უნდა გადავდგა იქითა ეზოში, თორემ ხელს მიშლის, ეზოში ვერ ვეტევი!
- რას ამბობ, ამხელა ძალა შენ ვინ მოგცა! ან ამხელა ხარ, რომ ვერ ეტევი? - გაუკვირდა ნიას.
- დღეს პირველი აპრილია, მოტყუება ადვილია! - და სიცილით გავეშურე სხვის გასაბრიყვებლად.
ეს არ ვიკმარე, ჩემი კვიმატობა აქ არ დასრულებულა. ახლა თენგო პაპასთან მივირბინე.
- თენგო პაპა, როგორ ხართ?
- კარგად, შვილო, მოკითხვისათვის დიდი მადლობელი ვარ, - მიპასუხა მან.
დავაპირე, რომ თენგო პაპა გამეცურებინა, მაგრამ მან დამასწრო:
- შვილო, წეღან ბაღის ყარაული მორბოდა და იძახდა, ის ვერაგი ბელა ამ ცოცხით უნდა გავცოცხოო.
- ვაი, დავიღუპე, მაგრამ რა დავაშავე?
- არ ვიცი, შვილო, თავს უშველე!
- გმადლობთ, რომ გამაფრთხილეთ, ნახვამდის!
გავრბივარ გამწარებული და ყარაული არ შემომხვდა? მართლაც დიდი ცოცხი ეჭირა ხელში. „ახლა კი ვეღარ გადავრჩები-მეთქი“ - ვიფიქრე, მაგრამ ყარაული მომესალმა, გამიღიმა და მითხრა, კარგი გოგო ხარო.
ახლაღა მივხვდი, რომ თენგო პაპამ მომატყუა, იმ დღეს ხომ 1 აპრილი იყო!