რომა გიორგაძე - 2010

შვიდი ხმის საიდუმლო

ტყეში რომ შევედი, უცნაური შეგრძნება მქონდა. პირველად არწივის ხმა გავიგონე. გზა გავაგრძელე. დიდხანს ვიარე, ბოლოს დასასვენებლად გავჩერდი და თითქოს ბალახში რაღაცამ გაიარა. ძალიან შემეშინდა, ლამის ტირილი დავიწყე. შემდეგ ისევ გავუდექი გზას. მალე უცნაური ხმა შემომესმა. თურმე პატარა ნაკადული მორაკრაკებდა. სადღაც შორს მგლის ყმუილი ისმოდა. შიშისაგან ოფლმა დამასხა. ჩანჩქერს მივუახლოვდი, მაგრამ უსიამოვნო ხმები მაინც მესმოდა. ალბათ, ეს ბუნების საიდუმლო იყო, რომელიც ვერ ამოვიცანი.

ოცი წლის შემდეგ

ოცი წლის შემდეგ 30 წლის ვიქნები. ცოლს მოვიყვან, შვილს გავაჩენინებ, გავზრდი, თუმცა როგორ, გადაწყვეტილი ჯერ არ მაქვს. წინ დიდი გზა მელოდება, სხვადასხვა თავგადასავლები. თუ არ ვცდები, ჩემი შვილი ჩემსავით მხატვარი იქნება. ყოველთვის მიოცნებია, რომ თოთხმეტი შვილი მყავდეს და ყველა ბიჭი იყოს. ბევრია, მაგრამ უფრო მრავალრიცხოვანი ოჯახი მექნება და გავმრავლდებით. აუცილებლად სადმე ვიმუშავებ, რომ ოჯახი ვარჩინო. ჩემი შვილები აუცილებლად ზრდილობიანები იქნებიან.

ჩიტები ზამთარში

ჩიტები პატარები და დაუცველნი არიან. ისინი სუსხიან ზამთარს ვერ იტანენ, რადგან საკვებს ვერ შოულობენ, სცივათ და იბუზებიან. ამიტომ ისინი თბილ ქვეყნებში მიფრინავენ და იზამთრებენ. როგორც ჩიტებს, ასევე ადამიანებსაც სცივათ, რადგან ხშირად ქარბუქია. დედა ჩიტები თავიანთ ბარტყებს ათბობენ, რომ სიცივისაგან არ დაიხოცნონ. ფიფქები კი, ლამაზები, თეთრები და ცივები, ცვივა და ცვივა...
ასე გადის ზამთარი. ის ფრინველები, რომლებიც თბილი ქვეყნებიდან ბრუნდებიან, თავიანთ ბუდეს პოულობენ და ეხუტებიან. ასეა ყოველ წელს.

მე რომ სკოლის დირექტორი ვიყო

გამარჯობათ! მე ვარ რომა გიორგაძე. უფრო დაწვრილებით რომ აგიხსნათ, სკოლის დირექტორი. სხვა სახელსაც მეძახიან: „მწვანე კატა.“ ვიცი, რომ უცნაური სახელი მქვია, მაგრამ რას ვიზამ.
როგორც მოგახსენეთ, ვარ სკოლის დირექტორი და ხანდახან მაქვს კრება. თუმცა, რადგან დირექტორი ვარ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არაფერი გავაკეთო. მთელი ოცდაოთხი საათი ვფიქრობ, გაზის ფული როგორ გადავიხადო. დირექტორობა არის განსაკუთრებული რამ. შეჩვევა ძალიან ძნელია. ჩემი აზრით, სკოლის დირექტორი უნდა იყოს ძალიან გამოცდილი ადამიანი. უნდა დაეხმაროს ღარიბებსაც განათლების მიღებაში. აი, ეს არის ვაჟკაცური დირექტორობა!

რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს

ახლა თქვენ გაგიმხელთ ჩემს საიდუმლოს, თუ რა მიყვარს ყველაზე მეტად. როგორც ყველა ბავშვს, მეც ძალიან მიყვარს თამაში, მეცადინეობა, თავისებურად ჭამა და რაც მთავარია, ჩემი მშობლები. განსაკუთრებულად მიყვარს სიწყნარე. ხანდახან ცელქადაც გადავიქცევი ხოლმე. კიდევ მიყვარს ხილი, ჩემი თანატოლის გაცნობა და იმდენი რამ, რასაც საზღვარი არ აქვს.

საპირველაპრილო ხუმრობა

დღეს პირველი აპრილია, მოტყუება ადვილია და აი, მეც ვცდილობ ვიღაცის მოტყუებას. ეტყობა, დღეს კარგი დღე იქნება...
სკოლაში რომ მოვედით, მე და ჩემი კლასელი ფეხსაცმელს ვიხდიდით. მარის ვუთხარი, სახეზე ლაქა გაქვს და „ჰერიოზე“ ვეღარ გამოხვალ-მეთქი. მარის თვალებიდან კინაღამ ცრემლები წამოუვიდა. მე გამეცინა და მარი დავაწყნარე, ეს ხუმრობა იყო-მეთქი. ჩემს სიცილს საზღვარი არ ჰქონდა.
იმ დღეს წებო მქონდა წამოღებული. გადავწყვიტე, ჩემს გვერდით მჯდომს, ანუ ნიკოლოზს გავხუმრებოდი და გავაკეთე ასეთი რამ: იმ სკამს, სანამ ნიკოლოზი მოვიდოდა, წებო წავუსვი. რა თქმა უნდა, ჩემი მეგობარი წებოზე დაჯდა. დიდხანს ვერ დგებოდა, ბოლოს კი მაინც გავათავისუფლე. 1 აპრილი ყველაზე მაგარი დღეა!