დავით თავაძე - 2010

„სჯობს სახელისა მოხვეჭა“

ადამიანი იმისათვის დაიბადა, რომ კარგი საქმეები აკეთოს. წმინდანებიც ჩვეულებრივი ადამიანები იყვნენ, მაგრამ იმდენი სიკეთე დათესეს, რომ ეკლესიამ ისინი წმინდანებად შერაცხა. ადამიანმა არასოდეს არ უნდა თქვას, მე ბევრი სიკეთე გავაკეთე და რაღა საჭიროაო. ეს მოსაზრება არ არის სწორი. თუ მთელი ცხოვრების მანძილზე მხოლოდ კარგ საქმეს გააკეთებ, რომ გარდაიცვლები, სამოთხეში მოხვდები. იქ ძალიან კარგია, ხოლო ჯოჯოხეთში წამებაა. ცუდი ის არის, რომ ახლობლებს ვერ ნახავ. ამიტომაა საჭირო, იყო კეთილი და თავმდაბალი.

ოცი წლის შემდეგ

მე რომ ოცდაცხრა წლის ვიქნები, ცოლიც მეყოლება და შვილებიც. შვილებს საუკეთესო საბავშვო ბაღსა და სკოლაში ვატარებ. ჩემი ოცნებაა, რომ სამი ბიჭი მყავდეს, მათი სახელები უკვე მოფიქრებული მაქვს. მე და ჩემმა ცოლმა აუცილებლად უნდა ვიმუშაოთ, ბავშვებს კი ძიძას დავუნიშნავ. ჩემი შვილები რომ დავაჟკაცდებიან, უმაღლეს სასწავლებელში ჩავაბარებინებ, უფასოზე. მერე სამივეს მანქანას ვუყიდი, ცოლებს მოვაყვანინებ და შვილიშვილებიც მეყოლება. ჩემს მშობლებს კი ძალიან გავუფრთხილდები.

მხიარული ისტორია

ერთხელ საშინაო დავალებას ვასრულებდი, რაღაც შემეშალა და საშლელი დამჭირდა. სახლში არავინ იყო, ფული რომ გამომერთმია. ხან სად შევძვერი, ხან - სად, ფული რომ მეპოვა და როგორც იქნა, ოცი თეთრი ვიპოვე. დავფიქრდი, სახლი როგორ დავტოვო მარტო-მეთქი და კართან ძაღლი დავაბი.
გავიქეცი მაღაზიაში. გამყიდველმა მითხრა, საშლელი არ მაქვსო. ახლა მეორე მაღაზიაში გავიქეცი. გამყიდველმა კი მითხრა: გვაქვს საშლელი, მაგრამ ძვირიაო. მე ვუთხარი, ცოტა დააკელი-მეთქი. მას გაეცინა და საშლელი 15 თეთრად მომცა.
ძალიან გამეხარდა. გამოვიქეცი და თან სახლზე ვნერვიულობდი. მივუახლოვდი სახლს და რას ვხედავ: ჩემი ძაღლი მეზობელს მისდევს. გავეკიდე, ხომ უნდა წამომეყვანა! ფეხები კინაღამ მომტყდა. როგორც იქნა, ძაღლი სახლში მივიყვანე. შევედი ჩემს ოთახში და დავიძინე. როცა გამეღვიძა, დედ-მამა სახლში დამხვდა. მე ყველაფერი მოვუყევი. მეგონა, მეჩხუბებოდნენ, მაგრამ არაფერი უთქვამთ.

ჩემი სოფელი

როცა ჩემს სოფელში მივდივარ, იქ მხვდებიან ბებია და ბაბუა. როცა წასვლას დავაპირებთ ხოლმე, ბაბუას ვატყობინებთ და ის გვახვედრებს დაკლულ ქათმებს, ღორს და ძალიან ბევრ ნუგბარს. რომ დაღამდება, დაღლილები ტკბილად ვიძინებთ.
ყველაზე ადრე ბაბუა იღვიძებს და ძროხისათვის ბალახი მოაქვს. წასვლის წინ ბაბუა სულ მეუბნება, რამე ხომ არ გინდა, რომ მოგიტანოო. მე არაფერს ვავალებმაგრამ მაყვალი, ვაშლი და ტყის ხილი მაინც მოაქვს ჩემთვის.
ხანდახან მეც თან მივყვები. გზაზე რაც გვხვდება, ბაბუა მიხსნის. სახლში ძალიან დაღლილები მოვდივართ, ხოლო ბებია გემრიელ სადილს გვახვედრებს. მერე ბებია და ბაბუა ისევ შრომობენ ეზოში. მე კი წიგნებს ვკითხულობ, ზოგჯერ ვეხმარები. სკოლის დრო რომ მოდის, წამოსვლა აღარ მინდა, მაგრამ რას ვიზამ?

მე რომ სკოლის დირექტორი ვიყო

მე რომ სკოლის დირექტორი ვიყო, სამსახურში ჭკვიან მასწავლებლებს ავიყვანდი. ჩემი სკოლა აუცილებლად უფასო იქნებოდა. ვინც კარგად არ ისწავლიდა, სკოლიდან გავრიცხავდი. ამის მიხედვით სკოლას „ნიჭიერს“ დავარქმევდი.
„ნიჭიერი“ ძალიან ლამაზი იქნებოდა. ყველა საკლასო ოთახში კონდიციონერებს დავამონტაჟებდი. გამოვავლენდი საუკეთესო მოსწავლეებსა და მასწავლებლებს. საჩუქრად კი ლეპტოპებს გადავცემდი.
სკოლაში იქნებოდნენ ბოქსის, ცეკვის, კარატეს, ხატვის, ქანდაკებისა და კომპიუტერის მასწავლებლები. ყველა იქნებოდა პროფესიონალი. მეყოლებოდა უამრავი ძიძა, რომ ბავშვებს კარგად მიხედონ. ბუფეტში გაიყიდებოდა ყველანაირი საჭმელი. სკოლის გარეთ გავაკეთებდი გასართობ კარუსელებს, ატრაქციონს, საქანელას, ფეხბურთის სტადიონს. დავნიშნავდი ავტობუსსაც.
აი, ასეთი იქნებოდა ჩემი სკოლა „ნიჭიერი“.

ცისარტყელა

მე ცისარტყელა ძალიან მომწონს, რადგან იგი ძალიან ლამაზია. როცა მას ვუყურებ, გული სიხარულით მევსება და ვამბობ: ნახეთ, რა ლამაზია ცისარტყელა, თვალს ვერ მოაშორებ! წარმოგიდგენიათ, რა ლამაზია, ცას რომ ახედავ და შვიდი ულამაზესი ფერი გიდგას თვალწინ. იგი ყველაფერზე ლამაზია ამ ქვეყნად, მის დანახვაზე ადამიანებს სახე უნათდებათ.

შავ კორტოხზე შავი მუხა

მშვენიერი სანახავია, შავ კორტოხზე შავი მუხა როგორ მწვანდება. გინდა, რომ სულ იქ იყო და უყურო, როგორ ყვავილობს, იშლება და იზრდება. ვისაც არ გინახავთ, თვალები დახუჭეთ და წარმოიდგინეთ: შენს წინ შავი მუხა დგას და ნელ-ნელა სიმწვანე ემატება.
პირველად მუხა სოფელში ვნახე, როცა მაყვლის საკრეფად ვიყავი წასული. ძალიან ლამაზი სანახავი იყო, იმდენი რკო ესხა. იგი მძლავრი ხეა. საქართველოც მას ჰგავს.