მარიამ ქურხაშვილი - 2010

შვიდი ხმის საიდუმლო

ერთ პატარა მდინარეზე, ვერეზე, ცხოვრობდნენ ფრინველები და ცხოველები. ერთხელ მომეცა საშუალება, რომ წავსულიყავი ამ ხეობაში და ბუნების საიდუმლო ამომეხსნა.
უცებ ხმა შემომესმა: „ჭიკ-ჭიკ“. მივხვდი, რომ ეს ჩიტები იყვნენ. იქვე შორიახლოს, ტბაში, ბატები დაცურავდნენ და ფრთებს ატყაპუნებდნენ. მესამე ხმა კი კატის კნავილი იყო. მერე ხეზე ფუმფულა, ყავისფერმა ციყვმა გაირბინა და ფუღუროში შეძვრა. სადღაც ხეზე კოდალა აკაკუნებდა და ჭიებს სანსლავდა. ირემი მწვანე ბალახით ტკბებოდა და გემრიელად ახრამუნებდა. ოო, ეს მეშვიდე ხმა კი ფარშევანგის ყივილი იყო. იგი ლამაზად შლიდა კუდს.
ის დღე ვერეზე ბედნიერად გავატარე.

„სჯობს სახელისა მოხვეჭა“

სახელის მოპოვება ადვილი არ არის. მარტო სიმდიდრესა და ქონებაზე რომ იფიქრო, სახელს ვერ მოიხვეჭ. ბევრი კარგი საქმე უნდა გააკეთო, ,განათლებული ადამიანი უნდა იყო, ბევრის მოთმენა უნდა შეგეძლოს, რომ შენი სახელი დაიმკვიდრო.
მე მინდა, სპორტსმენი, კერძოდ, ჩოგბურთელი გამოვიდე და სახელი გავითქვა არა მარტო საქართველოში, არამედ მთელ მსოფლიოში, ყველამ იცოდეს ჩემს შესახებ და ყველას ვუყვარდე.
ძალიან მინდა, რა თქმა უნდა, თუ შევძლებ, მწერალი გამოვიდე. ამისათვის განათლების მიღებაა საჭირო. მე ვცდილობ, რომ ბევრი ვიკითხო, ჩემი სიტყვა ვთქვა მწერლობაში და ვფიქრობ, რომ ამ ყველაფრიდან გამომდინარე, მოვიხვეჭ სახელს.

რა არის ბავშვობა

ჩემი აზრით, ბავშვობა ყველასათვის ლაღი და ბედნიერი უნდა იყოს. მაგრამ ხშირად ასე არ არის. არიან ბავშვები, რომელთაც დღემდე ენატრებათ სათამაშო. იმას კი არ ვამბობ, მშობლებს ენანებათ ფული-მეთქი. არა, ზოგიერთს საშუალება არ აქვს, უყიდოს თავის შვილს მისთვის სასურველი სათამაშო.
მე, მაგალითად, ლაღი და ბედნიერი ბავშვობა მაქვს. არ არსებობს ისეთი სათამაშო, ჩემს ოჯახში რომ არ იყოს. ჩემს მეგობრებს ჰგონიათ, რომ ჰაერიდან ცვივა და მხოლოდ მე ვკრეფ. რა თქმა უნდა, ასე არ არის. ჩემი მშობლები ბევრს შრომობენ და ჩვენთვის არაფერი ენანებათ.
მე ძალიან მინდა, რომ მსოფლიოს ყველა ბავშვს ბედნიერი ბავშვობა ჰქონდეს და ყველა თავისი ბავშვობით ტკბებოდეს. ნეტავ ეს სურვილი ღმერთმა ამისრულოს.

ჩემი ძილისპირული

როცა პატარა ვიყავი, დედა და ბებია მიკითხავდნენ ზღაპრებს, რომ კარგად დამძინებოდა. ბებო უფრო მოგონილ ამბებზე მესაუბრებოდა. მან ძალიან კარგად იცოდა პოეზია და მეც სიამოვნებით ვუსმენდი. ყველაზე მეტად დამამახსოვრდა მის მიერ მოყოლილი ზღაპარი „ბებო ძმრის ბოთლში“. ამ ზღაპარს საინტერესო გაგრძელება აქვს. იგი ისეთი მხიარულია, რომ მეორედ წაკითხვის სურვილიც გაგიჩნდებათ. მე დედას ვთხოვდი, ეს ზღაპარი კვლავ წაეკითხა ჩემთვის. მამა სამსახურში მიდიოდა და შინ გვიან ბრუნდებოდა. ბებო კი თავისუფალი იყო და ზღაპრის გმირებზე მელაპარაკებოდა. ვთვლი, რომ ჩემი ასაკისათვის საკმაო განათლება შევიძინე. ეს კი ჩემი ბებოსი და ჩემი მშობლების დამსახურებაა.

ოცი წლის შემდეგ

მე უკვე 30 წლის ვარ. ვცხოვრობ თბილისში, ქმარიც მყავს და შვილებიც. სულ ოთხი შვილი მყავს - სამი ბიჭი და ერთი გოგონა. ვმუშაობ და ცხოვრებაც მაქვს აწყობილი. რაზეც ბავშვობაში ვოცნებობდი, ის უკვე ამიხდა. მენატრება სკოლა, მასწავლებლები, კლასელები. მაგრამ რას ვიზამ, ისევ სკოლაში ხომ არ დავიწყებ სიარულს!
ჩემს მეგობრებს კომპიუტერით ველაპარაკები ხოლმე, შემდეგ ერთმანეთს ვხვდებით სადმე და მთელ თბილისს ფეხით შემოვივლით. ვიხსენებთ სკოლის ამბებს და ვერთობით.
პროფესიით ჩოგბურთელი ვარ. ჩემს უძველეს მეგობრებს რომ ვხედავ, ვეუბნები: 20 საუკუნე გავიდა, რაც არ მინახავხარ-თქო.
საღამოობით დროს ჩემს ოთხ შვილთან ვატარებ და ვუყვები ბავშვობის თავგადასავლებს.

ჩემი სოფელი

ჩემი სოფელია მაშნაარი. იქიდან ერთი ნაბიჯი და სიღნაღი შემოგეგებება. იქ ჩასვლა ძალზე მახარებს და აი, რატომ: იქ ცხოვრობენ ჩემი უსაყვარლესი მამიდა, ბიცოლა, ბიძები, ბიძაშვილები და მამიდაშვილები. ისინი ძალზე კეთილები არიან, სიხარულით გვხვდებიან. დილით შვიდ საათზე გამოდიან ჩვენს დასახვედრად. მერე საფიქრალი გვაქვს, ვისთან დავრჩეთ - ბიცოლასთან თუ მამიდასთან. ვერ ვიტყვი, სად უფრო მიყვარს დარჩენა. ყველგან სილამაზე და სითბოა.

სიმართლის ქვეყანა

სიმართლის ქვეყანაში ალბათ არ ყოფილხართ, მე კი ვიყავი. გინდათ, გიამბოთ, რა ხდებოდა იქ? როგორი ხალხი დამხვდა? როგორ გამიმასპინძლდნენ? ამის გაგება თუ გინდათ, ვეწვიოთ ჩემს თხზულებას.
ერთხელ სიმართლის ქვეყანაში გამგზავრება გადავწყვიტე. ბევრი ვიარე, გადავიარე მთები ზღვები, მდინარეები, ტბები და საქართველო დავტოვე. უკვე ღამე იყო და დამეძინა. რომ გავიღვიძე, ათის ნახევარი იყო. გავიხედე და დაფაზე წარწერა დავინახე: „სიმართლის ქვეყანა“. ყველაფერს სიმართლე ერქვა. გამიკვირდა და გადავწყვიტე, რესტორანში შევალ-მეთქი. საოცრად თბილი ხალხი დამხვდა. მე ვთხოვე მწვადი, ხინკალი, პილპილი და ღვინო. მომიტანეს და ყველაფერს სიმართლე ეწერა. კარგად გავერთე და დავბრუნდი ისევ საქართველოში.

ცისარტყელა

ცისარტყელა არის ლამაზი, მომხიბვლელი, ფერადი, მშვიდი. იგი წვიმის შემდეგ ჩნდება ხოლმე. უფრო კი მაშინ, როცა ერთდროულად თან წვიმს, თან მზეა.
მის გამოჩენას სიხარულით ვხვდები ხოლმე. ადამიანს ცისარტყელა ამშვიდებს, მხიარულ განწყობაზე აყენებს. ბავშვებს სურთ, დასხდნენ ცისარტყელაზე და იფრინონ, სხვათა შორის მეც, მაგრამ ცისარტყელა შორს არის და ხელით ვერ შესწვდები. როგორც ამბობენ, იგი მშვიდობის, იმედის, ბედნიერებისა და სიყვარულის სიმბოლოა.

შავ კორტოხზე შავი მუხა

ეს მუხა მარიამჯვრის ნაკრძალში ეკლესიის გვერდით ამოვიდა. იგი საოცრად ლამაზია, მაგრამ ჯერ არ ამწვანებულა. იქ ხშირად წვიმს. მუხას მალე კვირტები გამოუვა, ნაყოფსაც მოისხამს და ამწვანდება.
როგორც გითხარით, იგი ეკლესიის გვერდით ბექობზე დგას. მას საგულდაგულოდ უფრთხილდებიან, ყურადღებას არ აკლებენ, რადგან სჯერათ, რომ ის რაღაცით განსაკუთრებულია. იქნებ თქვენც ასე გგონიათ?

საპირველაპრილო ხუმრობა

პირველ აპრილს ჩემს მეგობარს დავურეკე და ვუთხარი: „თათია, ჩამოდი ჩემთან, კიევში მივდივარ და უნდა დაგემშვიდობო!“
ჯინსის შარვალი და კედები ჩავიცვი, კეპი დავიხურე, ხელში „ჩუპა-ჩუპსი“ დავიჭირე და თათიას მოსვლას დაველოდე. თათიას გადავეხვიე და ვითომ თვალზე ცრემლიც მომადგა. თათიამ მკითხა, რამდენი დღით მიდიხარო? მე კი ვუპასუხე, საცხოვრებლად გადავდივარ-მეთქი.
თათიას კინაღამ გული შეუწუხდა, აბა მე რაღა ვქნაო. მე სიცილით ვუპასუხე: „დღეს პირველი აპრილია, მოტყუება ადვილია!“
თათიამ საყვედურებით ამიკლო, რად მომატყუეო. მაგრამ ჩემი ტყუილი მხოლოდ პირველ აპრილს არის მოსალოდნელი.