კიდევ რა შეიძლება გამოიგონოს ადამიანმა
ადამიანმა შეიძლება მოიგონოს ელექტრონული ქურთუკი. ეს დასჭირდება გასათბობად. მას ექნება სპეციალური ჩასართავი და გამოსართავი. როგორც კი ჩამრთველს შეუერთებ, მაშინვე ქურთუკში სითბო წამოვა და ადამიანი გათბება. კიდევ შეიძლება ადამიანმა გამოიგონოს ისეთი ნივთიერება, რომელსაც როგორც კი მიწაზე დააგდებ, მაშინვე დიდი და უზარმაზარი ხე ამოვა. ადამიანი მას დაარქმევდა “ხეთკალიტსს”. ადამიანმა შეიძლება კიდევ გამოიგონოს დინოზავრი, რომელიც ვეფხვის, ქათმის ანდა სხვა ცხოველის დნმ-სგან შედგება.
ღიმილის ფასი
ღიმილს დიდი ფასი აქვს. წარმოადგინე ადამიანი, რომელიც იღიმება, მხიარულად არის. აბა, ამას რა სჯობია? აბა ის არის კარგი, ადამიანი სულ რომ მოღუშულია? სულ რომ გაბრაზებულია? სულ შუბლი აქვს შეკრული? როცა ადამიანი გიღიმის, შენც გაუღიმებ. აი, მაგალითად, მე სულ მხიარული ვარ, მოღუშული კი - არასდროს. ადამიანი კარგ ხასიათზე რომ არის, ისიც კარგია. ამიტომ ადამიანი არასდროს არ უნდა გავაბრაზოთ. აბა, კიდევ წარმოიდგინე მომღიმარი დედა: სულ გეალერსება, ამიტომაც არც დედა არ უნდა გავაბრაზოთ. ღიმილს ძალიან, ძალიან დიდი ფასი აქვს.
ჩემი პირველი მასწავლებელი
ჩემი მასწავლებელი არის ლამაზი, ჭკვიანი, მოსიყვარულე და გულთბილი. ბევრ რამეს გვასწავლის. მაგალითად, მათემატიკაში ორნიშნა რიცხვის გამრავლება და გაყოფა უკვე გვასწავლა, განტოლებებიც ვიცით, გვასწავლა გამრავლება, გაყოფა, მიმატება და გამოკლება. 11 დეკემბერს მისი დაბადების დღეა, ეს დღე მას ძალიან ახარებს. ასევე მეც, ის ძალიან გახარებულია. რაც მთავარია, ამ დღეს ყველა მხიარულია. არა, ყოველდღე მხიარულია, მაგრამ ამ დღეს განსაკუთრებით. მე ის ძალიან მიყვარს.
მე რომ მასწავლებელი ვიყო
მე რომ მასწავლებელი ვიყო, ბავშვებს ვასწავლიდი ქიმიას, მოვუყვებოდი, თუ რისგან შედგება პლასტმასი და რა ნივთიერებებია მასში გამოყენებული, კიდევ ვასწავლიდი მათემატიკას, მაგალითებს ამოვახსნევინებდი და ამოცანებს შევადგენინებდი, თუ გამაბრაზებდნენ, ვეტყოდი, ასე მეორეჯერ აღარ მოიქცე-მეთქი და თავის ადგილზე დავსვამდი. ასე მოვიქცეოდი, მასწავლებელი რომ ვიყო.
მე მგონია, რომ მოსწავლეებს ძალიან ვეყვარებოდი. მეც ჩემს სიყვარულს გავუზიარებდი და ერთ დიდ ოჯახს შევქმნიდით.
პეპელა
მე პეპელა ვარ. მე მხოლოდ გაზაფხულსა და ზაფხულში მოვდივარ, მხოლოდ სამი დღე ვცხოვრობ ამ ქვეყანაზე და სიცოცხლით ვტკბები. აქეთ-იქით დავფარფატებ, ხან ერთ ყვავილზე დავჯდები, ხან მეორეზე. ყვავილების ნექტრით ვიკვებები და ჭუპრიდან ვიბადები. ზაფხულობით ბავშვები გამორბიან სახლებიდან და ჩემს დაჭერას ცდილობენ. მე კი მოხერხებულად დავუძვრები ხოლმე. გთხოვ, ნუ მომკლავთ, მე ისედაც სამი დღე ვცოცხლობ და ნუ გამიმწარებთ სიცოცხლეს.
ოღონდ ქართულად ილაპარაკეთ
ჩვენთვის ნათელია, რომ ზოგიერთ ქართველს უჭირს ქართულად ლაპარაკი. ისინი ამახინჯებენ სიტყვებს და ზოგიერთ სიტყვას რუსულად წარმოთქვამენ. მაგალითად, “იაშიკი”, “პესოკი”, “პრავიზონკა” და ასე შემდეგ. რა თქმა უნდა, ეს ძალიან ცუდია. ამიტომ უნდა ვილაპარაკოთ ქართულად, უნდა დავიბრუნოთ ჩვენი ენა. ამაში კი ვერავინ დაგვეხმარება. ეს ჩვენ თვითონ უნდა შევძლოთ. აი, ჩემი კლასელი დანიელი სულ რუსულად ლაპარაკობს. მე კი ვუსწორებ, მე შემიძლია გითხრათ მისი ნათქვამი რამდენიმე სიტყვა: “ჩემი და საშლელი გადმომაგდო!” აი, სულ ასეთი სიტყვებით ლაპარაკობს. რას არ გავიღებდი, რომ ყველა ქართველმა ქართული სიტყვებით ილაპარაკოს.
ჩემს მეგობარს!
- ჩემო მეგობარო, ბოდიშს გიხდი, რომ იმ დღეს სათამაშო წაგართვი, სახურავზე შეგიგდე და გაგიტეხე, ძალიან ვნანობ. შეგიძლია, რომ მაპატიო? ყოველდღე ვფიქრობდი, მაპატიებს თუ არა, რაც მოხდა-მეთქი, ახლა კი მომეცა იმის შანსი, რომ დავრწმუნდე, მაპატიე თუ არა. ვიცი, მეტყვი: “გაპატიე უკვე, რაც მოხდა, მაგრამ მეორედ აღარ გაპატიებ, ასე რომ, გაითვალისწინე ჩემი ნათქვამი!”
უსწავლელი კაცი უტარო ცულია
უსწავლელი კაცი არ არის ჭკვიანი, ის ზარმაცია, წიგნი არ უყვარს და რაც მთავარია, არაფერში არ გამოიყენება. ის ცხოვრებაში ვერაფერს ვერ მიაღწევს, იმიტომ რომ არც სამსახურში აიყვანენ და ამის გამო ღარიბი იქნება. შეიძლება მხოლოდ დაბალი დონის სამსახურში აიყვანონ, როგორიცაა: მენაგვეობა ანდა მტვირთავობა, თუ არც ამაში აიყვანენ, უნდა ისწავლოს და ასე იქნება რამეში მაინც გამოადგეს ოჯახს. მაღალი დონის სამსახურში დასვამენ განათლებულებს, რომლებსაც კარგი კაბინეტი ექნებათ და კარგ პირობებსაც შეუქმნიან. მოკლედ, ის მდიდარი იქნება, სახლს გაარემონტებს და გაჭირვებულსაც დაეხმარება, შეიძლება პრეზიდენტიც გახდეს და ქვეყანა მართოს, სახლები, დიდი თეატრები და სკოლები ააშენოს.
დაკარგული ნივთი
ერთ დღეს ძალიან დიდი თოვლი მოვიდა. მე სიხარულით ცას ვეწიე. მაშინვე ავიღე ქურთუკი, ჩავიცვი ბოტები, ქუდი დავიხურე და გარეთ გავვარდი. ცოტა ხანი ვიგუნდავე მეგობრებთან ერთად. შემდეგ ვიფიქრე: ავალ სახლში და ჩემს მეგობრებს ჩემს ახალ სათამაშო მანქანას ვანახებ-მეთქი. მართლაც ასე მოვიქეცი, მაგრამ სახლიდან რომ გამოვედი, ჩემი მეგობრები იქ აღარ დამხვდნენ, სადაც ვგუნდაობდით. ყველა სახლში წასულიყო. დავიწყე მარტოდმარტო თამაში. უცებ გიამ დამიძახა. მეც ჩემი სათამაშო მანქანა სულ დამავიწყდა. გავვარდი გიასთან. ჩემი მანქანა კი თოვლით დაიფარა. ის გვიან მომაგონდა. “ჩემი მანქანა!” _ შევძახე მე. დავიწყე თოვლის ქექვა, მაგრამ ვერაფრით ვერ მივაგენი. სახლში ტირილით მივედი, ძალიან ვინერვიულე.
გავიდა ზამთარი, მოვიდა ზაფხული. ერთხელ გამოვედი სახლიდან. უცებ ჩემი მეგობარი გია მოვიდა ჩემთან და მანქანა მომაწოდა. “მანქანა, ჩემი მანქანა!” - შევყვირე სიხარულით. თურმე გიას უპოვნია ჩემი მანქანა და შეუნახავს. აი, ასე ვიპოვე ჩემი მანქანა.
მოდი, გაზაფხულო!
მალე გაზაფხული მოვა. ცხრათვალა მზე ამოკაშკაშდება და ყველას გაგვათბობს. ცხოველები თავიანთი სოროებიდან და ბუნაგებიდან გამოვლენ, მერცხლები საამურად დაიწყებენ ჭიკჭიკს, სხვა ფრინველებიც მოფრინდებიან თბილი ქვეყნებიდან. ქარიც ჩადგება. ხშირად გვეწვევა წვიმა და სოკოებიც მალე გაიზრდებიან. ხეები კვირტებს გამოიბამენ, ჭრელი პეპლებიც გამოჩნდებიან, ბზუილა ფუტკრებიც თაფლის გაკეთებას შეუდგებიან, ჭიანჭველები უფრო კარგად იმუშავებენ, ჭიამაიები ბალახებზე დასკუპდებიან. რა სილამაზე იქნება ირგვლივ, წარმოდგენაც კი შეუძლებელია!
0 comments:
Post a Comment