ჩემს ძმას!
ჩემო ძამიკო, გახსოვს, რომ გინდოდა, ჩემს ველოსიპედზე დაჯდომა და მე არ დაგსვი! ძალიან ვნანობ ამ ამბავზე, გთხოვ, მაპატიე! ვიცი, რომ შენ მაპატიებ. კიდევ გახსოვს, მე და შენ რომ მაღაზიაში ვიყავით და შენ მანქანები რომ გინდოდა? ძალიან ვნანობ, რომ არ გიყიდე. გახსოვს, ერთხელ შენი მეგობრები რომ ველოსიპედით სეირნობდნენ, შენ რომ გინდოდა სახლიდან ველოსიპედის გამოყვანა და მათთან ერთად გინდოდა სეირნობა! მე კი უფლება არ მოგეცი. ძალიან განვიცდი ამ შეცდომას, გთხოვ, მაპატიე. არასოდეს ასეთ რამეს არ ჩავიდენ!
მე რომ მასწავლებელი ვიყო ...
მე რომ ქართულის მასწავლებელი ვიქნები, ბავშვებს კარგად ვასწავლიდი ყველაფერს. ჭკვიანსა და სასახელო ბავშვებს გავზრდიდი. თუ ზოგიერთი გამაბრაზებდა, იმათ ცოტას მოვჩეჩავდი, დანარჩენს კიდევ მოვეფერებოდი. რაც შემეძლება, ყველაფერს გავუკეთებდი. როგორც ჩვენი მასწავლებელი გვასწავლის, მეც იმგვარად ვამეცადინებდი მოსწავლეებს.
თეთრი ფანტელების ქვეშ ...
პირველად მოვიდა თოვლი. კარები გავაღე და რას ვხედავ, - თოვლი მოსულა! ერთი სული მაქვს, ეზოში ჩავიდე და ვიგუნდაო ჩემს ძმებთან და მეგობრებთან ერთად, მაგრამ რა ვქნა, ჯერ სკოლაში ვარ წასასვლელი. ტყუილ-უბრალოდ ხომ არ გავაცდენ. ამიტომ ჯერ სკოლაში უნდა წავიდე. სახლში რომ მოვალ, მაშინ ვიგუნდავებ, მე ორივე მიყვარს - თოვლიც და სწავლაც, უფრო მეტად, რა თქმა უნდა, სწავლა მიყვარს და ყოველთვის მეყვარება. რადგან როცა გავიზრდები, ყველაზე მეტად სწავლა გამომადგება. პატარა ვარ და თოვლი იმიტომ მიყვარს, დიდი რომ ვიქნები, მაშინ კი აღარ გამეხარდება. კიდევ იმიტომ მიყვარს თოვლი, რომ ახალ წელს თოვლის ბაბუა მომიტანს საჩუქრებს ვიმღერებთ, ვიცეკვებთ და მხიარულად გავაცილებთ. მე ძალიან მიყვარს, დედაჩემი ნაძვის ხეს რომ რთავს, მეც ვეხმარები, რადგან მსიამოვნებს. რომ ღამდება, მე ძილი არ მინდა. დედაჩემი და მამაჩემი მეუბნებიან, დაიძინე, თორემ ხვალ სკოლაში მიდიხარ, თუ არ დაიძინებ, დააგვიანებო. მე ლოგინში ვწვები, მაგრამ არ ვიძინებ და ყველას ჰგონია, რომ მძინავს. როცა ყველა დაიძინებს, მე ავდგები, საათს შევხედავ და ტელევიზორს ჩავრთავ, სანამ ძილი არ მომერევა.
ტყეში
უჰ, ტყეში დავიკარგე. კაციშვილი არ არის, ღამე სად გავათენო? ცხოველები მოვლენ. რას მიზამენ, არ ვიცი. შეიძლება მთელი ცხოვრება ტყეში გავატარო. იქ ყველაფერი დამავიწყდება. შეიძლება სულ ბოლოს 60 წლის ასაკში მიპოვონ ტანსაცმელი დახეული და დაპატარავებული მექნება. იქ ციცქნა სახლს ავაშენებ, შეიძლება სულაც ვერ მიპოვონ. იქ დავჯდები და ტირილს დავიწყებ, რადგან არც საჭმელი, არც სასმელი არ მექნება, ძალიან ცუდ მდგომარეობაში ვიქნები. წარსულში გავიხედავ, ვიოცნებებ, თითქოს ჩემმა მშობლებმა მიპოვეს, მაგრამ ეს სიმართლე არ არის, ვითომ არის სიმართლე? რა უნდა ვქნა მეტი, რაღა დამრჩენია, ვიცნობ იქაურობას, ცხოველებს მოვკლავ, ძველებურად ცეცხლს ავანთებ, გამოვკვებავ ჩემს თავს და ასე წავა ჩემი ცხოვრება. . .
უსწავლელი კაცი უტარო ცულია
უსწავლელ კაცს არაფერის გაკეთება არ უნდა ამ ქვეყანაზე, - არც კითხვა, არც სწავლა. წიგნის გადაშლისა და დათვალიერების სურვილიც არ აქვს. დიდობაში გაახსენდება დედის, მამის დარიგება და იტყვის: რატომ არ დავუჯერე მათ, რა ცუდად მოვიქეციო და თავში დაიწყებს ხელების ცემას. დიდობაში იქნება მოჯამაგირე, მენაგვე. თუ კარგად არ ისწავლე, ვერც პრეზიდენტი, ვერც სახელოვანი ვერ გახდები. მერე ასეთ ადამიანს ოჯახი რომ ექნება, რა უნდა აჭამოს ცოლ-შვილს? სახლი კი ცარიელი იქნება. მერე ქუჩაში გავა და იმათხოვრებს, ხალხს თავს შეაცოდებს. შეიძლება ინანოს: რა მინდოდა, შიმშილით მოვკალი ჩემი შვილებიო!
ღიმილის ფასი
ჩვენ ყველას გვიყვარს, თითქმის ყველას, რომ ვიღიმებით. ჩვენ მხიარული, მოსიყვარულე მეგობრები გვიყვარს. აბა, ასეთი ხომ არ გვეყვარება, რომელიც შურიანია. ასეთ ადამიანთან არ უნდა იმეგობრო. შუბლშეკრული ადამიანი მოჯღუნულია. მე მაგალითად, ცუდი მეგობრები სულ არ მყავს, არც სკოლაში, არც მეზობლობაში, არც ნათესავებში. აბა, შუბლშეკრული ადამიანი რაში გამოგადგება, პირიქით, მტერს იჩენ. ღიმილიან ადამიანთან ურთიერთობა ადვილია, მასთან ერთად მხიარულობ. რა თქმა უნდა, ყველას უყვარს კარგი და ღიმილიანი ადამიანი. რაც შეგიძლია, სიკეთე უნდა გააკეთო. ღიმილიანი ადამიანი ამას გააკეთებს, შუბლშეკრული ადამიანი კი მარტო თავის თავზე ფიქრობს.
პეპელა
მე ვარ პეპელა, მე ძალიან მინდა, რომ დიდი ხანი ვიცხოვრო, მაგრამ ასე არ არის. სულ სამ დღეს ვცხოვრობ, მაგრამ რას ვიზამ, ასეთია ეს ცხოვრება. ყვავილების ნექტრით ვიკვებები. ამ სამ დღეში თითქმის ყველაფერს ვაკეთებ. მაგრამ მინდა, რომ უფრო დიდხანს ვიცხოვრო. რადგან ხალხთან მინდა ურთიერთობა, მაგრამ ზოგი ადამიანი ბოროტია - ჩვენ გვკლავს, ან გვიჭერს და ჩვენით ერთობა. მე ძალიან მწყინს, ასე რომ გვექცევიან.
ოღონდ ქართულად ილაპარაკეთ
ჩვენ ქართველები ვართ, ამიტომ უნდა ვილაპარაკოთ ქართულად და საუბარში არ უნდა გავურიოთ რუსული, ინგლისური სიტყვები. ქართველი კაცი ქართულად უნდა ლაპარაკობდეს! ქართველ კაცს ქართული სიმამაცე, ქართული ვაჟკაცობა აქვს. ქართველ კაცს ყველაფერი ქართული უნდა ჰქონდეს. საქართველოს ვერცერთი ქვეყანა ვერ შეედრება. ამიტომ უნდა ვისაუბროთ ქართულად და არ შევარცხვინოთ საქართველო. ჩვენი ქვეყანა ენით აუწერელი რამ არის, მისი ბადალი მსოფლიოში არ მეგულება.
დაკარგული ნივთი
ერთხელ, როცა პატარა ვიყავი და თოვლი იყო, გარეთ მინდოდა გასვლა. დედას ვთხოვე და გარეთ გამიშვა. ჩემი პულტიანი მანქანაც წავიყვანე. ეს მანქანა ჩემი საყვარელი სათამაშო იყო. მანქანა რომ მიმყავდა, ძირს დავდე. მანქანა მიდიოდა, მაგრამ უცებ გაქრა. მე სახეზე ფერი არ მედო. რომ ვერ ვიპოვე, ტირილი დავიწყე. შიშისგან სახლში ვერ მივდიოდი. მაგრამ ბოლოს რაღას ვიზამდი! დედას მოვუყევი ეს ამბავი. დედამ მითხრა: ნუ ნერვიულობ, ახალს გიყიდიო. მე დედის იმედი მქონდა. მართლაც დედამ მეორე დღეს მიყიდა მანქანა. მე სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი. იმის შემდეგ, ხან მარტო გავდივარ გარეთ, ხან ვინმე მომყვება. მანქანები კი აღარ მიმაქვს. აღარ მინდა, კიდევ დამეკარგოს.
ჩემი პირველი მასწავლებელი
ჩემი მასწავლებელი არის ძალიან კეთილი, ძალიან მოსიყვარულე, რასაც ვეტყვი, ყველაფერს მისრულებს. ჩემი მასწავლებელი ყველაფერს გვასწავლის, თანაც ძალიან კარგად. იგი ჭკვიანია, ხანდახან - მხიარულია, ხანდახან კი - არა. ბავშვებს როცა საჭიროა, მოგვეფერება, როცა რამეს გვიხსნის, მაშინ კი არ გვეფერება. ის დინჯია ძალიან. იგი გულისხმიერია. პატივს ვცემ მას, არ მინდა მისი სახელი შევარცხვინო. იგი როცა რამეს გვპირდება, ყველაფერს გვისრულებს. როცა გვეუბნება, დღეს საკონტროლო უნდა დავწეროთო, სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვართ, რადგან ის გვიხარია, რომ ათიანებს ვიღებთ, აბა ორიანის მიღება ხომ სირცხვილია? ამიტომ მიყვარს იგი და იმიტომ ვამბობ, რომ კარგი მასწავლებელია და ჭკვიანი არის ძალიან, ჩემი მასწავლებელი ჭკვიანი რომ არ იყოს, სულ არაფერი არ გვეცოდინებოდა, არც წერა და კითხვა, ახლა კი ვიცით წერაც, კითხვაც, ჩვენი ტვინი კარგად აზროვნებს. ჩვენი მასწავლებელი მარტო საგნებს კი არ გვასწავლის, არამედ როგორ უნდა მოვიქცეთ, მოხუცებს როგორ უნდა დავეხმაროთ. ჩვენ, ბავშვები, ფულით ვერ დავეხმარებით. სამაგიეროდ, თუ მოხუცს ავტობუსში ამოსვლა უჭირს, მოვკიდებთ ხელს და დავეხმარებით. სიკეთეს რომ ვაკეთებ, ძალიან მსიამოვნებს. ასეთი არის ჩემი მასწავლებელი.
0 comments:
Post a Comment