დედას!
დედა, გილოცავ 3 მარტს, მე ძალიან მიყვარხარ. ეს შენი საჩუქარია, ეს შენ მოგიძღვენი ჩემს სახსოვრად, ტკბილად და ალერსით მიყვარხარ. დედის დღეს გილოცავ, გაზაფხულსაც გილოცავ, დედიკო! ბედნიერი და ჯანმრთელი იყავი, ჩემო ლამაზო!
შენი თორნიკე
უსწავლელი კაცი უტარო ცულია
უსწავლელი კაცი თავისი თავის მტერია. მას არ უნდა კითხვა, წერა, ანგარიში, არც ეზოში გასვლა. სულ წევს, სძინავს, არც საჭმელი აქვს, არც სასმელი და ასე ცხოვრობს უაზროდ.
ადამიანმა უნდა ისწავლოს, იკითხოს, იმუშაოს და ხელი უნდა გაანძრიოს, რათა ოჯახი არჩინოს. დასაცინი არაფერი არ არის, რაც მეტს იმუშავებ, მეტი ღონე გექნება, გაძლიერდები. თუ არ იმუშავებ, არაფერი გამოვა და უნიჭო კაცი იქნები. ასეთ კაცს არც მეგობრები ეყოლება, არც ნათესავი, არც მეზობელი. არ ექნება სახლ-კარი, უსწავლელობა სიბნელეა, სწავლა სინათლეა. თუ ისწავლი, ფულიც გექნება და ყველაფერს იყიდი. ამიტომ საჭიროა სწავლა.
თეთრი, უნაზესი ფანტელების ქვეშ...
დილით რომ ავდექი, თოვლი დავინახე და ძალიან გამიხარდა. მაგრამ სკოლისათვის ვემზადებოდი და ეზოში ჩასვლას ვერ მოვასწრებდი. გაკვეთილების შემდეგ, სკოლის ეზო ძალიან ლამაზი სანახავი იყო, _ თეთრ საბანში გახვეული. მე და ჩემმა მეგობრებმა ვიგუნდავეთ და თოვლის კაციც გავაკეთეთ. შემდეგ დედიკო მოვიდა და წამიყვანა სახლში. ვიყურებოდი სარკმლიდან და ვხედავდი ციდან როგორ ეშვებოდნენ ლამაზი ფიფქები და მიწაზე ეცემოდნენ.
მართლაც, რა საოცრებაა ეს ბუნება. ის ხომ მხატვარია ამ სილამაზისა. ჩვენ, ბავშვებს, ძალიან გვიყვარს თოვლი, გუნდაობა და ახალი წლის ღამეს თოვლის პაპის საჩუქრები.
ოღონდ ქართულად ილაპარაკეთ
მე მხოლოდ ქართულად ვლაპარაკობ და უცხოურ ენაზე არ მინდა საუბარი, იმიტომ რომ ქართველი ადამიანი ვარ.
ყველა ჩემი კლასელი ქართველია.
თბილისი ხომ საქართველოს დედაქალაქია და ქართველები ცხოვრობენ.
მე ქართველი ბიჭი ვარ და რომ გავიზრდები, მაშინაც ქართველი ვაჟკაცი ვიქნები.
შემიყვარდება კარგი ქართველი გოგო და შევქმნი ქართულ ოჯახს.
პეპელა
თვალი გავახილე, მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე აჭრელებული მინდორ-ველი. მივხვდი, რომ გაზაფხული დამდგარიყო, ძალიან მესიამოვნა, ყვავილების სურნელმა დამატკბო და გამახარა. ისინი ხომ ჩემი საყვარელი მეგობრები არიან.
მიხარია, რომ წელიწადში ერთხელ მაინც მიწევს გამოღვიძება და ბუნების სილამაზით დატკბობა. მართალია, დღეგრძელი არა ვარ, მაგრამ მაინც კმაყოფილი ვარ ჩემი ხანმოკლე სიცოცხლით.
კიდევ ერთი ახალი წელი...
მე, მამიკო, გიორგი და დედა ერთად ვხვდებით ახალ წელს. ეჰ, უკვე ახალი წელი მოვიდა, თოვლის პაპას წერილი მივწერე. დედა ფუსფუსებს, აკეთებს სადილებს და გოზინაყს, რომელიც ძალიან მიყვარს, აცხობს საახალწლო ტორტს. მეც ვემზადები საახალწლოდ, ჩემი ძმაც ემზადება, ვრთავთ ნაძვის ხეს. ჩემი ძმა და მე ასაფეთქებლებს ვისვრით. დედიკო მაგიდას შლის. თორმეტ საათზე თოვლის პაპამ საჩუქარს მომიტანს. მეორე დღით ეზოში ჩავდივარ, ჩემს მეზობლებთან ერთად თოვლის პაპას ვაკეთებთ და ძალიან მიხარია. ასე მთავრდება ჩვენი ახალი წელი.
ტყეში
ერთხელ ტყეში წავედი სოკოზე მეგობრებთან ერთად. გადავწყვიტეთ კოცონი დაგვენთო. გავიფანტეთ, რომ ფიჩხი შეგვეგროვებინა. ტყეში ღრმად რომ შევედი, ბავშვების ხმა შეწყდა, მივხვდი, რომ დავიკარგე, შემეშინდა, რაღა ვქნა, როგორ გავიკვლიო გზა? ვიფიქრე, ბევრი ვიფიქრე, გამახსენდა დედ-მამა, ჩემი ძმა. ცუდ მდგომარეობაში ჩავვარდი. უცებ მომესმა ბავშვების ხმა, ისინი მეძებდნენ და მეძახდნენ. მეც დავუძახე მათ და ასე გამოვედი სამშვიდობოს.
ჩემი პირველი მასწავლებელი
ჩემი მასწავლებელი ლამაზია და ძალიან მიყვარს. ხშირად მათემატიკაში გვამეცადინებს, კარგად გვექცევა, მომწონს მისი ხასიათი. ჩემი მასწავლებელი ქართულსაც გვასწავლის, სულ არ გვეჩხუბება, არ გვაგდებს კლასიდან. მინდა, რომ დიდხანს გვასწავლიდეს და არ დაგვშორდეს.
ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი
მე მიყვარს ჩემი მეგობრები, ჩემი ამხანაგები და კლასელები. ჩვენ ხანდახან ვსაუბრობთ, ხან ეზოში ვთამაშობთ, ხანდახან ცოტას მაბრაზებენ, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთი მაინც ძალიან გვიყვარს. ყველაფერს სიყვარული სჯობია. მე მიხარია სკოლაში სიარული, რადგან მსიამოვნებს ჩემი მასწავლებლისა და თანაკლასელების ნახვა.
მაგრამ ყველაზე ძალიან ჩემი ოჯახი მიყვარს.
მე რომ მასწავლებელი ვიყო
მე რომ მასწავლებელი ვიყო, ძალიან მეყვარებოდა ბავშვები, ვასწავლიდი მათ სამშობლოს სიყვარულს, მეგობრის ერთგულებას, ზრდილობას და რაც მთავარია, მშობლების პატივისცემას.
მე ჩემი მასწავლებლები ძალიან მიყვარს, ალბათ მათაც ვუყვარვარ, მასწავლებლებისთვის მოსწავლის წარმატება დიდი სიხარულია. მე მინდა, რომ ყველა მოსწავლე იყოს წარჩინებული და წარმატებული . . .
0 comments:
Post a Comment